Twee weken van tevoren krijg ik het spoedverzoek om een spetterende en professionele act te verzorgen voor het sportgala in Amstelveen. Na een leuk gesprek besluit ik hier tijd voor te willen maken. Mijn planning voor de dag luistert nauw. De eerste helft van de dag geef ik workshops voor mijn stichting Basketball Met Impact (BMI) en enkele coaching-sessies. Ik rij direct daarna door naar Amstelveen, waar ik halverwege de middag wordt verwacht. Op de parkeerplaats staan mensen klaar om me te helpen met de spullen. Iedereen is druk bezig met de laatste voorbereidingen. De rode loper wordt uitgerold. Geluid en techniek wordt uitgetest. Champagneglazen worden klaargezet, evenals banners en een foto wall. Alles is zorgvuldig geregeld. Er staan zelfs glutenvrije broodjes voor mij klaar. Dat geeft een welkom gevoel.
Zoals altijd check ik de ondergrond van het podium, om vervolgens de ballen op te pompen. Ik check ook de stand van de lichten, zodat ze niet in mijn gezicht schijnen wanneer ik op het podium sta. Terwijl
ik sta te kijken naar de generale repetitie van een lokale dansclub, rolstoeldansers en een pianist, warm ik op met een paar eenvoudige tricks. Plots hoor ik iemand zeggen: ‘Hoe leer je dit in godsnaam?!’ Ik kijk om en antwoord: ‘Gewoon een beetje baldadig zijn en wat tijd doden.’ Zo raak ik even kort in gesprek met -zo blijkt- de directrice van Amstelveen Sportservice.
Een half uur voordat de show begint, sta ik in de coulissen te genieten van de sporthelden van Amstelveen. De burgemeester reikt een prijs uit aan de vrijwilliger van het jaar. Vervolgens word ik warm
aangekondigd. Tijdens de show hoor ik ‘wauw, wauw’ vanaf de eerste rij. De directrice waarmee ik eerder had staan praten, was ook nu weer razend enthousiast. Onder begeleiding van een luid applaus
verlaat ik na mijn optreden het podium.
In de foyer sta ik nog lang na te kletsen. Zeker vijftig mensen nemen de moeite me persoonlijk te bedanken en te complimenteren. Een dame met een politieke achtergrond vraagt of ze een selfie met
me mag maken. Ik voel me vereerd. Ik voel me ook gezegend dat mijn werk mijn passie is. En ik ben altijd weer blij wanneer een opdrachtgever tevreden is. Na een lange werkdag van twaalf uur, ga ik naar huis met deze grappige opmerking op zak: ‘Wat jij allemaal met die ballen kan, geweldig hoor, daar ga ik vannacht over dromen!’
